Leyla İle Mecnun
Niçin bana sordun yalnızlığı
minik Bülbül?
Gözlerimdeki hasrereti mi gördün?
Vuslatı bilir misin?
Sen de güle sevdalı bir kördün.
Titredin birden
Aşkı işitince.
Küçüldü masum çehren.
Belli ki;
Senin de bir derdin var kendince.
Dinle
minik bülbül kalbinle!
Kıskandım!
Gölgemi sokaklara saldım.
O’nun koynuna bıraktım tenimi
Uykuya daldım.
Garip bir alemde
Diyar diyar yol aldım.
Maviydi mutluluğun rengi,
Sarı ise acının değişmez ahengi.
Adımı Mecnun koydular,
Yalnızlığı sevdim ben
Leyla’yı bulana dek.
Çiçeklerin en güzelinden
Bir buseydi aşk:
Yarin narin elinden
bir dokunuş,
Ay ışığındaki saf tebessümler
cilveler,nazlar!
Hasılı;sonsuzluğa karıştım
Leyla’nın adıyla,
Garip oldum ben bülbül
Sevdanın tadıyla.
Daha yeşermeden
Taş kalbimde filizler,
Uğrayamadım umutlar ülkesine;
Yalnızlık;
Yari uzaklarda gizler.