Leyla İle Mecnun

Niçin bana sordun yalnızlığı

minik Bülbül?

Gözlerimdeki hasrereti mi gördün?

Vuslatı bilir misin?

Sen de güle sevdalı bir kördün.

 

Titredin birden

Aşkı işitince.

Küçüldü masum çehren.

Belli ki;

Senin de bir derdin var kendince.

Dinle

minik bülbül kalbinle!

 

Kıskandım!

Gölgemi sokaklara saldım.

O’nun koynuna bıraktım tenimi

Uykuya daldım.

Garip bir alemde

Diyar diyar yol aldım.

Maviydi mutluluğun rengi,

Sarı ise acının değişmez ahengi.

Adımı Mecnun koydular,

Yalnızlığı sevdim ben

Leyla’yı bulana dek.

Çiçeklerin en güzelinden

Bir buseydi aşk:

Yarin narin elinden

bir dokunuş,

Ay ışığındaki saf tebessümler

cilveler,nazlar!

 

Hasılı;sonsuzluğa karıştım

Leyla’nın adıyla,

Garip oldum ben bülbül

Sevdanın tadıyla.

Daha yeşermeden

Taş kalbimde filizler,

Uğrayamadım umutlar ülkesine;

Yalnızlık;

Yari uzaklarda gizler.